Մեկ այլ օրվա համարյա թե բան չի մնա,բայց սիրտս թեթևանում է,երբ գրում եմ,նամանավանդ երբ անցյալի հիշողություններ են, սրանից հետո երևի թե կսկսեմ նորից խզբզել,չնայած դժվար...

Փակված այս չորս պատի խորքում`

Նորից դու ես, դու նստած իմ հոգում

Ցավը կա և...

Ավելի է խորանում կարծես, 

Երբ տեսնում եմ քեզ պատերի խորքում

Ի՞նչ անեմ,ասա՛,որ քեզ հեռացնեմ

Իմ լուռ ցավերից,իմ մթությունից;

Իրականությունն անտեսեմ արդյո՞ք,

Թե դրանում հենց ապրեմ ես այսօր;

Անկարող եմ ես ինչ-որ բան անել,

Սրտին, ուղեղին սերը չի թողնում միասին գործել;

Բայց մի օր կգա, երբ պատերն այդ օր մեզ հետ էլ չեն գա,

Կտեսնենք միմյանց այդ օրում անպատ,

Բայց և կփախչենք իրարից անջատ.

Ու՞ր, նորից դեպի այն պատերը մութ, դեպ անորոշություն

   բայց լույս խոստացող,

Սրտին հույս տվող մի հանգստություն.

   երանի այդ օրը...