ա,Սև,են ինչ հետս կատարվում ա, ընդամենը մի քաի ժամ, ուրիշ ոչինչ չենք ունենալու,հետո չգիտեմ ձերոնք կգան,ինձ կբերեն,ինձ կողնեն՞, չգիտեմ, էլ բան չգիտեմ, անկապ շարադրանք ստացվեց,ուղղակի սիրում եմ ու վերջ, սիրում,եմ մեկ էլ գիտես...հիմա մի քիչ ուրախ եմ, տեսնենք ինչ կլինի...փետրարի մեկին ա , բան չի մացել, բհետո, հետոոոոո հետոոոո ինչ ա լինելու.չգիտեմ, Սև չգիտեմ,ինձ թվում ա բան չեմ հասցնի, ուզում եմ միանգամից ամռն ինչ բերել, թե զգցմունքներս,թե նյութական, բայց ամենից շատ զգացմունքներս,սիրում եմ ու սպասում...

Arden jamy3 e,der qnac chem,chi stacvum,hogis hangstutyun chuni. Gites, nuynisk chi axotum ,chgitem inch e anum, axersum e erevi,paxayum,xndrum,um? Astcun erevi, chgitem...ays pahin gites inch em erazum,ches patkeracni...uzum em zangel qez u mi lav lac linel, goraaaaal te inch cavot e,inch cavot....goraaaal,vor el chem karoxanum,vor el uj chuneeem,vor mernel em uzum,vor da el chem karox....Sev es aprel chem uzum, Sev, es el vochinch chem uzum,angitakic linei,vochinch chzgayi...Ernek heru mi ankyun,Ernek mankan qaxcr qun...chem hishum,vochinch chem hishum. Vaxenum em,ahavor shat em vaxenum, vaxn e dardzel im tshnamin, vaxn e im bolor djvarutyunneri patjary...vaxenum em,shaaaaaaat, ahavor,menakutyany sovoreci,sa urish vax e,korsti vax....hima el vochinch chunem,huys ka,vaxenum em da el goxanan,mi qani or araj gone qun unei,hima et el chunem,hertova meni nch korcnum em,amen-amen inch,vaxenum em spasums el korcnem,vaxenum em goxanan. Ax ete azat linei,mi qich azat linei,gone mi ban kanei motd galu hamar,gitem,mi dzev ka,bayc ...hima el em menak,en jamanak el nuyny kliner, xelagarvum em, es chem dimana,hastat,mi ban klini hets,hastat...mernel em uzum,mernel!erani gona karoxanayi asel ayn,inch mtacum em ,erani karoxanayi,hognel em urax dzevanaluc, et indz aveli a spanum...chgitem ser e sa,te urish mi ban,sa avelin e,avelin...voch mekin chem canakan a aprel ays ameny,aveli lav e anser mernel,anser...amenic djvar bany sireln e...Sevaky nor e im kyanqum,minchev es Sahyanov ei aprum...tesnes inchic e...um em petq? um em petq...esor zangecir u anhasaneli dardzar...mek jam...inch apreci...inch apreci...voch voq chgiti,men menak inch apreci...hayelum nuynisk patkers poxvec,chem chapazancnum, mahy inch  e, vochinch...erazanq...xelagarutyun...es dra durn em hasel...zangecir,vochinch cher exel...yst qez vochinch,axexorm dzaynics parzutyun eir pahanjum,voch mi karekcanq...poxvel es,qonn aveli bard a...exanakic xosecir,miguce et antarberutyunn e indz spanum,chgitem,bayc vochinch pahanjel chem karox,vochinch,es klrem,miguce kyanqics kgna,bayc klrem,es pahanjelu vochinch chunem, vochinch...miayn lur spasel u hamakerpvel...dajan irakanutyan het...

Ամենից դժվար բանը սիրելն է:

Իսկ ոտներիցըս բարի բա՞ն – չկա՜:
Իրենց շարժումով, որ քայլ է կոչվում,
Նրանք ուզում են հենց ա՛յն կրճատել,
Ինչի անունը տարածություն է,
Հեռավորությո՜ւն,
Որ և մեր միջև
Ձգվել է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Խավարի համար պատասխանատուն
Իմ մտքերը չեն,
Այլ իմ աչքերը,
Որ քեզ են ուզում կենդանացընել:

Եվ բույնն աստղերի ոչ թե երկինքն է,
Այլ խոտն ու թուփը,
Եվ իմ քայլերով
Խրտնեցնում եմ ես նիրհած աստղերին.
-Իմ չարությունը արդարացի է:

Կա գիշերային ինչ-որ մի թռչուն,
Որ քրքիջով է միշտ արդարացնում
Իր գոյությունը և մթան կյանքը:
Ես, ի՜նչ է, չկամ թռչունի չա՞փ էլ:

Ու տուն եմ գալիս՝
Իմ բույնն եմ դառնում,
Որ արդարացնեմ իմ գոյությունը:
Խրտնած աստղերը նորից թառում են խոտին ու թփին,
Քաղաքավարի «շնորհակա՜լ եմ» ասում ոտքերիս,
Բարի՛ ոտքերիս,
Որ ուզում էին սրտանց կրճատել
Ա՛յն,
Ինչ կոչվում է հեռավորություն,
Եվ ինչ մեր միջև ձգվում է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Բայց թռչունի չափ ես չկա՛մ իրոք.
Ես թևե՛ր չունեմ,
Եվ անկարող եմ նաև քրքըջալ
(Քրքիջի համար ո՜ւժ է հարկավոր):

Եվ իմ քրքիջը հազիվ դառնում է… նո՛ւյնպես քմծիծաղ…

18.X.1961 Երևան  Սևակ

 Որոշել եմ ես բանաստեղծությունը գրել գրքի մեջ, դուրս եկավ, իմ մասին ա, ես ել եմ մեկ-մեկ քայլում փողոցով,անիմաստ,աննպատակ...ինձ թվում ա ետ կերպ մեկ էլ տեսար քեզ կհանդիպեմ, շատ եմ կարոտում,այնքան,որ նույնիսկ ամաչում եմ կարոտիս չափից,չեմ կարողանում խոսել դրա մասին քեզ հետ,ախ դա նույնիսկ նկարագրել չեմ կարողանքում: Երբ խոսում ես զգացմունքներիդ մասին ինձ համար ավելի դժվարանում ա իմից խոսելը, խոսքեր չեմ գտնում ուղղակի...կարող ա ոչինչ չեմ զգում, միգուցե ամեն ինչ իզուր ա, ախր ես չեմ ապրում ,ես ուղղակի գոյատևում եմ, իսկ եթե չեմ ապրում, էլ ոնց կարող եմ ասել սիրում եմ,թե ինչ եմ զգում, ես դանդաղ մահանում եմ, մահանում...չնայած վերջին կետի հասնելու ուրախության հույսն էլ չունեմ,կարծես անվերջ մարող պրոգրեսիա լինեմ...երանի վերջին կետի օրն ու ժամը իմանայի...

   Գնացի եկեղեցի, եկա: Հետս գիրքդ էի տարել մեկ էլ քո ժամն էի կապել, չգիտեմ մտածում էի եդպես ավելի շուտ աղոթքս տեղ կհասնի,գիտեմ,հիմա երևի ծիծաղում ես վրաս,կամ երկուսով ենք ծիծաղում, բայց այս պահին նույնիսկ լացս է գալիս, դեռ չես զանգել, երևի չարժի էլ սպասել,բայց դե ինչ արած, դա է միակ ցանկությունս: Աղոթեցի, կնունք էր եկեղեցում, մտնելիս մտքովս անցավ, որ առաջին գործողությունը, որը հնարավորություն կունենամ քեզ հետ անել,եկեղեցի գնալն է լինելու, մնում ա դու էլ համաձայնես: Չնայած հույս ունեմ,որ չես մերժի: Սկսել եմ քեզ համար առած գիրքը կարդալ,գիտեմ,որ չեմ վերջացնի,միգուցե դու էլ չվերջացնես, բայց այնքան եմ նախանձում այդ գրքին, ինքը հնարավորություն ունի քեզ մոտ մնալու, դրա համար փորձում եմ ամեն կերպ մտնել նրա մեջ, որ ավելի մոտ զգամ քեզ, երբ արդեն քո ձեռքում կլինի ինքը: Որոշել եմ մեջը մեկ-երկու բանաստեղծութուն գրել,ամեն մի էջին մի տողը ու այդպես շարունակ,դե երևի արդեն տեսած կլինես, ուղղակի դեռ չեմ որոշել ինչ բանաստեղծություն,մի բան կընտրեմ...Չգիտեմ այս գիրքը էլ երբևէ կտեսնեմ, թե չէ, դրա համար էլ որոշեցի նկարել որպես հիշատակ, մի իր որին նախանձում եմ ,բայց շարունակում սիրել...

Երեկ գնացել էի եկեղեցի: Ամբողջ աղոթքս քեզ համար էր: Չգիտեմ,բայց վերջերս կորցրել էի հավատս,ոչ մի լավ բան չեղավ...հիմա էլ ամբողջությոմբ վերականգնված չի,բայց մի տեսակ կարիք ունեմ հավատալու: Այսօր էլ եմ ուզում գնալ, շատ եմ ուզում,ուղղակի չեմ կարողանում ուժ գտնել մեջս: Մինչև հիմա փոշմանել եմ, որ մինչև գնալդ երկուսով չգնացինք, մտածում եմ դա էր պատճառը, որ եսպես եղավ, բայց գիտես, սրան էլ պետք է լինենք շնորհակալ, երևի միայն այդ կերպ կկարողանամ հավատալ, ոնց մտածում եմ պետք է մեջս ուժ գտնեմ ու գնամ,գոնե հանուն քեզ: Երեկ զանգեցիր, չնայած հեռախոս չկա մոտդ, այսօր միգուցե չզանգես էլ, բայց հուսով եմ ամեն ինչ լավ է...սիրում ու սպասում եմ...ինչ ուրախ էինք...կարոտում եմ Քեզ հետ ապրած ամեն մի պահը...

Մեկ այլ օրվա համարյա թե բան չի մնա,բայց սիրտս թեթևանում է,երբ գրում եմ,նամանավանդ երբ անցյալի հիշողություններ են, սրանից հետո երևի թե կսկսեմ նորից խզբզել,չնայած դժվար...

Փակված այս չորս պատի խորքում`

Նորից դու ես, դու նստած իմ հոգում

Ցավը կա և...

Ավելի է խորանում կարծես, 

Երբ տեսնում եմ քեզ պատերի խորքում

Ի՞նչ անեմ,ասա՛,որ քեզ հեռացնեմ

Իմ լուռ ցավերից,իմ մթությունից;

Իրականությունն անտեսեմ արդյո՞ք,

Թե դրանում հենց ապրեմ ես այսօր;

Անկարող եմ ես ինչ-որ բան անել,

Սրտին, ուղեղին սերը չի թողնում միասին գործել;

Բայց մի օր կգա, երբ պատերն այդ օր մեզ հետ էլ չեն գա,

Կտեսնենք միմյանց այդ օրում անպատ,

Բայց և կփախչենք իրարից անջատ.

Ու՞ր, նորից դեպի այն պատերը մութ, դեպ անորոշություն

   բայց լույս խոստացող,

Սրտին հույս տվող մի հանգստություն.

   երանի այդ օրը...

Որոշեցի շարունակել հին ժամանակներում գրած կիսատ-պռատ բանաստղծություններիս շարքը;

Չգիտեմ այս մեկը դուրդ կգա,թե չէ,նախորդը հավանել էիր թե չէ,բայց իմ մանկական  հիշողություններն են,որոնք քիչ թե շատ համապատախանում են իմ այս վիճակին;

Գարուն

Դու եկար,սակայն ոչինչ չփոխվեց,

Դու եկար,սակայն կարոտը մնաց,

Հոգիս քեզ կանչեց,բայց մենակ մնաց;

Եկել ես հիմա, որպես ի՞նչ, ասա՛,

Չե, լռիր հավերժ, լսել չեմ ուզում,

Այլ միայն սիրել,վայելել, ապրել,

Քանզի հոգին իմ սիրում է,սիրում,

Իսկ դու լավ գիտես, որ սերը խոսքով չի կարող ապրել,

Եվ ես ուզում եմ այդ սերն վայելել,

Թեկուզ և այդ սերն ինձնից փախչում է;

Գիտեմ, քո գալը իմ սիրուն չօգնեց, 

Բայց հենց քո գալը ինձ սեր նվիրեց;

Ժամանակն անխիղճ կանգնել չի կարող

Այն քեզ կտանի, բայց դու,

Դու մնա սիրուց տառապող,

Բայց նույնով ապրող սրտերի խորքում.

այսքան տարի անց,իմ միակ երազանքն է, որ ժամանակը շատ արագ անցնի, ես պատրաստ եմ 4 տարով մեծանալ, մենակ թե այս 2 տարին ուղղակի վերանար...

Жди меня, и я вернусь.
Только очень жди,
Жди, когда наводят грусть
Желтые дожди,
Жди, когда снега метут,
Жди, когда жара,

Жди, когда других не ждут,
Позабыв вчера.
Жди, когда из дальних мест
Писем не придет,
Жди, когда уж надоест
Всем, кто вместе ждет.

Жди меня, и я вернусь,
Не желай добра
Всем, кто знает наизусть,
Что забыть пора.
Пусть поверят сын и мать
В то, что нет меня,
Пусть друзья устанут ждать,
Сядут у огня,
Выпьют горькое вино
На помин души...
Жди. И с ними заодно
Выпить не спеши.

Жди меня, и я вернусь,
Всем смертям назло.
Кто не ждал меня, тот пусть
Скажет: - Повезло.
Не понять, не ждавшим им,
Как среди огня
Ожиданием своим
Ты спасла меня.
Как я выжил, будем знать
Только мы с тобой,-
Просто ты умела ждать,
Как никто другой.

Երևի պետք չէր այսքան շատ սիրել այս բանաստեղծությունը...

Այսօր ոչինչ չգրեցի ինձանից, ուղղակի տողեր էին այստեղից-այնտեղից: Կարոտում եմ,Սև, շատ եմ կարոտում,օրերը անցնում են,բայց ոչինչ չի փոխվում,չեմ էլ համակերպվում,ամեն ինչ նույնն է,նույնը: Մի քանի նկար ունեմ մեր սիրած վայրերից,բայց չեմ կարողանում կենտրոնանալ ու տեղադրել,անընդհատ լարված վիճակում եմ, վախենում եմ ինչ-որ բան բաց թողնել...

Я люблю свою жену. Моя жена умерла.

"Дорогая Арлин,

Я обожаю тебя, милая.

Я знаю, как тебе нравится это слышать, но я пишу не только для того, чтобы порадовать тебя. Я пишу потому, что это наполняет теплом все внутри меня. Я не писал тебе ужасно долго — почти два года. Но я знаю, ты ведь простишь меня, упрямого прагматика. Я думал, нет никакого смысла писать тебе.
Но теперь, моя дорогая жена, я знаю, что должен сделать то, что так долго откладывал и так часто делал в прошлом. Я хочу сказать, что люблю тебя. Я хочу любить тебя. Я всегда буду любить тебя.

Умом мне сложно понять, что значит любить тебя, после того как ты умерла, но я до сих пор хочу оберегать тебя и заботиться о тебе. И я хочу, чтобы ты любила и заботилась обо мне. Я хочу обсуждать с тобой свои проблемы. Я хочу вместе заниматься разными делами. До настоящего момента мне это и в голову не приходило. А ведь мы могли бы делать вместе очень многое: шить одежду, учить китайский, купить кинопроектор. А сейчас, я могу это сделать? Нет. Я совсем один без тебя. Ты была главным генератором идей и вдохновителем всех моих безумных приключений.

Когда ты болела, то беспокоилась, что не можешь дать мне того, в чем я нуждался, того, что тебе хотелось бы мне дать. Не стоило волноваться. В этом не было никакой нужды. Я всегда говорил тебе, что очень люблю тебя просто за то, что ты есть. И сейчас я понимаю это, как никогда. Ты уже ничего не можешь мне дать, а я люблю тебя так сильно, что никогда не смогу полюбить кого-то другого. И я хочу чтобы так оно и было. Потому что даже мертвая, ты намного лучше всех живых.

Я знаю, ты скажешь, что я глупый, и что ты хочешь, чтобы я был счастлив, и не стоять у меня на пути. Ты наверное удивишься, узнав, что за эти два года у меня даже не было подружки (кроме тебя, моя дорогая). И ты ничего не можешь с этим поделать. И я не могу. Я ничего не понимаю. Я встречал многих девушек, среди них были очень даже милые, и я не хочу оставаться один, но через пару-тройку свиданий я понимал, что они для меня — пустое место. У меня есть только ты. Ты настоящая.

Моя дорогая жена, я обожаю тебя.
Я люблю свою жену. Моя жена умерла.

Рич

PS: Прости меня пожалуйста за то, что не отправил тебе это письмо — я не знаю твоего нового адреса.«

Из книги Джеймса Глейка «Гений: жизнь и наука Ричарда Фейнмана»

Женщины в ссоре могут говорить любые вещи. Они могут делать больно, вести себя некрасиво, на грани мерзости. Поддавшись эмоциям, они могут совершать безрассудные и необъеснимые вещи. Одни ведут себя яростно, наступают и оскорбляют, другие, наоборот, молчат, но потом тихо, как по капле яда выдавливают из себя обыду. Потом она может уйти, сказав, что отношений больше нет. В этот момент многие мужчины совершают ошибку- отпускают ее, чтобы она остыла. Они надеются, что пройдет время, и она успокоится. Да, так и будет, она остынет к своему мужчине и найдет нового, который ее не отпустит. Женщины всегда ждут, чтобы их вернули, в любой ссоре. Не важно, что она была зла, не важно, что она говорила, она хочет, чтобы ее вернули. Женщина может простить мужчине многое, если знает, что он ее никогда не отпустит и всегда вернет. 

" Ирбис" Дмитрий Брилов

 Hetaqrqir er...

Առաջին հերթապահությունդ էր այսօր: Չգիտեմ դա էր պատճառը, թե չէ,բայց գիշերվա առաջին ժամերը շատ դժվար անցան,մտածում էի կարողա խելագարվեմ,բայց հետո քնեցի: Շատ ուշ զանգեցիր, երկուսի կողմերն էր: Քիչ խոսեցինք, երբ ձայնդ լսում եմ,ինձ կորցնում եմ,ամեն ինչ մոռանում: Լուսոյի համար քո քարտն էր պետք,հեռախոսի,վերցրի մամայիցդ հեռախոսդ: Երեկ զանգ եկավ, Մարիանան էր ձեր կուրսի,նախկին խմբիդ: Ասում էր ինչ-որ թեստեր ունեք,թե ինչ ու մենակ քո համարն էր ունեցել, ասեցի կարող եմ մեկնումեկի համարը տալ,ասեց,որ Ռոզայի հետ արդեն խոսացել ա,տարօրինակ ա չէ??...պատկերացնում ես ինչ կռիվ կանեի հետդ,թե ինչի հենց քո համարը մենակ,կամ եթե կարար Ռոզայի հետ կապնվել,քեզ խի էր զանգում...աաաա...ուզում էի քեզ ասել,բայց այնքան քիչ խոսեցին, որ մոռացա,երևի ճիշտն էր դա էր...կամ էլ ընդհանրապես չէի իմանա,կամ քանի-քանի այդպիսի զանգեր են եղել,որ չեմ իմացել,ինչ իմանամ ինչ շփում ես ունեցել,իմը լրիվ պարզ էր,քոնը տենց էլ չհասկացա...բայց հիմա արդեն կարևոր չի,հիմա էլ ոչ մի բան կարևոր չի,մենակ հանգիստ ծառայես,մնացած հարցերը երկու տարի անց...Այսօր այսթորում էի,երեկ էլ էի ենտեղ, ուզում եմ նոր բացվող խանութում աշխատեմ,ասումեն կես դրույք ա,տենց գոնե ժամանակս շուտ կանցնի...Ոչինչ չի փոխվել քաղաքում քո գնալուց հետո, դե օրերն էլ չեն անցել,ոչինչ չի անցել,մենակ դու չկաս իմ օրերում,առաջին փոփոխություններից մեկը կլինի երևի այս եկեղեցին...կգնանք միասին մի օր երևի....

 08.01.14թ.
Երանի այս նույն նկարները տեսնեմ երկու տարի անց...

Այս գիշերը երկար տևեց, շատ երկար: Յամը 5ն էր,էլ չդիմացա,արցունքներս էլ ինձ չէին լսում,գոռալ էի ուզում,այնքան բարձր,բայց ուժ չկար,ուժ էլ լիներ,մեկ է օգուտ չկար: Վախենում էի,շատ էի վախենում, վախենում էի,որ չես զանգի,որ այսօր չես զանգի: Բայց երևի զգացել էիր,հենց առավոտ շուտ, ժամը 9.32 զանգեցիր,զանգեցիր ու չդիմացա,առաջին անգամ այսքան օրվա մեջ լաց եղա հեռախոսով: Ախր դու չես հասկանում,միգուցե ես էլ քեզ չեմ հասկանում, բայց դու ինձ ճնշում ես,ես չեմ կարողանում լիցքաթափվել, Սև,չեմ կարողանում:  Խոսում ենք,բայց օտար ենք,որովհետև չենք խոսում այն, ինչը հուզում է մեզ, ուղղակի շփվում ենք ու վերջ:

Մի անգամ խոսեցինք: Տաթևենց տանից էի վերադառնում,հիշեցի պապիկիդ խոսքերը.-անտեր մի թողեք ետ երեխուն: Տարօրինակ էր սկզբում,բայց այսօր երբ վերադառնում էի...փողոցում մութ էր,փոքրիկ փողոց էր,վերջում լույս էր երևում, մեքենաները ինչ-որ տեղ էին շտապում,մարդիկ ցրտից կուչ էին եկել ու նորից շտապում, նրանց սպասում էին, ինձ էլ էին սպասում,մի ամբողջ ընտանիք...բայց ինչ-որ բան այն չէր,ինչ-որ բան պակաս էր, ի տարբերություն մարդկանց, ես չէի շտապում, վայրկյանների ինչքան արագ թռչեին,ինչքան ուշ ես տուն հասնեի, այնքան ավելի քիչ կմնար,քիչ կմնար իմ այս կարգավիճակին, ինձ համար դժվար կլիներ նկարագրել իմ այս վիճակը մեկ բառով, պապիկդ,ում այնքան շատ ես սիրում դու, հասկացել էր իմ ցավի խորությունը ու օգնել այդ բառը գտնել` անտեր: Չէ ես ընտանիք ունեմ, նրանք իմ կողքին են,ես քո ընտանիքն ունեմ,ովքեր ամեն գնով փորձում են օգնել, բայց ես ամենակարևորը չունեմ...առաջիկայում չեմ էլ ունենա...մեկ-մեկ որ երկար եմ մտածում,խելագարության եմ հասնում...անցյալն ավելի ցանկալի է ինձ համար,քան ապագան...
...ուղղակի հիշեցի...Never again...

ավարտվեց,մի օր քիչ մնաց քեզ սպասելու,  այսօրը ուզում եմ վերջացնել հետևյալով ապրելուց թանկ է մեռնել քեզ համար, չեմ հիշում,թե ով է ասել,թե ում է նվիրված, ուղղակի մտքովս անցավ, սիրում եմ քեզ, հիշում ես մեր հին ու լավ օրերը իրար հետ էինք ավարտում, հիմա ստիպված եմ այսկերպ բարի գիշեր մաղթել,բարի գիշեր իմ սեր,սիրում ու սպասում եմ քեզ,իմ միակին.

ավարտվեց,մի օր քիչ մնաց քեզ սպասելու,  այսօրը ուզում եմ վերջացնել հետևյալով ապրելուց թանկ է մեռնել քեզ համար, չեմ հիշում,թե ով է ասել,թե ում է նվիրված, ուղղակի մտքովս անցավ, սիրում եմ քեզ, հիշում ես մեր հին ու լավ օրերը իրար հետ էինք ավարտում, հիմա ստիպված եմ այսկերպ բարի գիշեր մաղթել,բարի գիշեր իմ սեր,սիրում ու սպասում եմ քեզ,իմ միակին.

Все счастливые семьи похожи друг на друга, каждая несчастливая семья несчастлива по-своему.

2013ի մեր վերջին նկարը

ժպիտներ,որոնց խորքում տխրություն է: Մարդ ոնց է կարողանում դիմանալ այդքան ցավերի...Այս նկարին մեկ նախանձում եմ,մեկ էլ ատում այդ պահը: Մենք միասին էինք,այո, բայց գնացիր,չեմ հասկանում ոնց կարողացա քեզ բաց թողնել: Այսօր երևի չկարողանայի,կվազեի հետևիցդ ու ամուր-ամուր կգրկեի...Սիրում եմ քեզ...Այսօր առաջին անգամ տխրեցի,երբ զանգեցիր,այսքան տարի այդպիսի բան չէր եղել...Ախր ձայնդ լսելուց հետո կարոտն ավելի ա ուժեղանում...մեկ-մեկ մտածում եմ ամեն ինչ անցավ ,կդիմանամ,բայց չէ,գնալով ավելի ա խորանում: Դու սպասում ես այդ օրվան,ես ել եմ սպասում,բայց դրանից հետո ինչի եմ սպասելու,Սև ինչի~...ախր 6 ամիսը հեշտ է հնչում,բայց մենակ հնչում...Ես ուժ չունեմ...Դու գոնե մի բան կարող ես անել զանգելու համար, ես ոչինչ չեմ կարող,ոչինչ,միայն սպասել ու սպասել....ատում եմ իմ կյանքը,ատում ,հասկանում ես ատում...Հիվանդ եմ,հասարակ գրիպ,ու դա ավելի ա տխրեցնում,ուզում եմ լուրջ հիվանդանալ,այնքան որ գիտակցություն չունենամ,որ ոչինչ չզգամ...արդյոք 2 տարին ոչինչ չի փոխի...չգիտեմ,երևի պատասխանը հենց երկու տարուց կիմանամ...Մեր խաղալիքների տեղերը այդպես էլ չփոխեցինք...Մեկ-մեկ այնքան եմ մեղադրում քեզ,տես ինչքան հեռու կախեցիր ,դե ավելի ճիշտ իրարից հեռու կախեցինք ու այդքան հեռու էլ կանցկացնենք տարին...ավելի ճիշտ երկու տարին...ատում եմ այս կյանքը,այս տոնածառը,մեզ այս երկու տարվա մեջ,ատում եմ...

Vorosheci noric grel, hayereny erkar a stacvum,senc aveli hesht a...chgitem,esor vor xosacinq, zgaci,te du inchqan es spasum,orern es hashvum,et amen inchy indz poxancvec.Sev, es uj chunem, mi qani or araj arcunqners ognumein indz,esor arden dranq el indz lqecin...Sev mtacum ei,te du ches hashvum,qo mot amen inch. ormal a,axr du indzanic ujex es,xelaci,indz misht tcvacel er,te du aveli hesht es tanum,bayc tenc chi,axr es ameny amenic shat qez hamar a djvar...Henc jamanakacuyc em tesnum nvazox kam ajox,haskanum em,vor het hashvark a,het hashvar,amen mi aprac vaykyann mer ogtin a ashxatum u dranq shat en, shat-shaaaaaat...a

Տարօրինակ է չէ,մեկ հրաժեշտ եմ տալիս քեզ,մեկ նորից փնտրում մի բան,որ քեզ կհիշեցնի,հենց Քեզ,Քեզ!!! Փնտրեցի որ գտա երբեմնի գրած բանաստեղծություններս,որոնք գրել էի Քեզ, մեր միասին լինելու առաջին տարում: Շատ են, զարմանալի է չէ,բայց շատ են, գրել եմ երևի մի երկու ամսվա ընթացքում,այս ամբողջ տարիներին ոչինչ չունեմ գրած: Ասում են թուղթը գրավում է,երբ տխրում ես,երբ միայնակ ես....իսկ այսքան տարի դու իմ կողքին էիր...ոչ մի վայրկյան առանց  Քեզ, սիրում եմ Քեզ ... ընտրել եմ մի քանիսը...չգիտեմ երկու տարի անց ինչ կզգամ կարդալուց, բայց ուզում եմ,որ դու ել կարդաս...հուսամ միասին կկարդանք.
 
   Վերջին անգամ նայում եմ Քեզ,
   Կարոտն եմ ես հիշում անվերջ,
   Որ վաղվանից, տիրելով ինձ, հիշեցնելու է Քեզ,
                                                      միայն Քեզ:
   Փորձիր հիշել դու էլ ինձ պես,
   Փորձիր սիրել դու էլ ինձ պես,
   Սիրում եմ Քեզ քեզնից ավել,
   Բայց մի տուր այն,ինչ տալիս եմ,
   Տուր ավելին,որ սերը զգամ,
   Ես չեմ կարող ավելին տալ:

  Բայց մի դատիր, խնդրում եմ Քեզ,
  Այլ ընդունիր դու իմ սերը,
  Որ կարող եմ տալ լոկ թղթին,
  Իսկ մեր կյանքում ես սպասում եմ,
  Կարեղ է և էգոսիտ եմ, բայց շատ անկեղծ
      խնդրում եմ Քեզ ընդունել ինձ,սիրել ինձ պես:


Գրել էմ ամենայն հավանականությամբ 2007 թ.ին,բայց թեման այսօրվա է...տարօրինակ ա չէ...մի քիչ մանկական ա,հիմա երևի լրիվ այլ բան դուրս կգար, բայց չգիտես ինչի չեմ ուզում փորձել...ուժ չունեմ երևի...

Твой человек не тот, кому с "с тобой хорошо" - с тобой может быть хорошо сотне людей. 

Твоему- "без тебя плохо".

Эрих Мария Ремарк

հիմա մենակ ես եմ զգում,ես մեռնել եմ ուզում, իսկ ոնց հասկացա դու ուղղակի  ինձ հետ լավ էիր զգում,ուղղակի լավ էիր զգում,առանց ինզ էլ վատ չի,մնում ա ես էլ համակերպվեմ ու վերջ, դժվար կլինի,ահավոր, բայց ոնց հասկանում եմ,այլ տարբերակ  չունեմ.