Vorqan em spasel aysorvan...vorqan...kyanqis npataky,huysy,dzgtumy...aysorn e exel...vorqan em spasel..u inchqan tarber a inqy im spasacic...inchqan tarber...

miguce grum em verjin namaks aystex....miguce el erbeve chandradarnam im kyanqi ays ejin...mnacel e yndameny 10 or...10 ancerjanali tvavox or...inchpes en ancnelu inqs el chgitem...es vochinch chgitem...miayn gitem vor sirum em u vor hamaryahasnum enq verjnaketin..

с тобой было бы нелегко, но и без тебя
не то,
не то и никак
потому я так долго говорю о тебе
долго-долго
чтобы ты истончился, растаял, стал пылью, ушел
из капилляров моих слов
языка
губ
носа
ушел далеко
ушел

քեզ հետ հեշտ չէր լինի, բայց առանց քեզ էլ մի բան չի
ոչ մի բան չի
դրա համար երկար եմ խոսում քո մասին
շատ երկար
որ քրքրվես, բարակես, փոշիանաս, գնաս
մազանոթների միջից իմ բառերի
լեզվի
շուրթերի
քթի
գնաս հեռու
գնաս

почему ты не вернулся
в интернете нашла твое фото
поцеловала просвечивающий хребет
провела пальцем по твоему уху
и теперь, когда хочу вспомнить свое лицо,
вспоминаю твой профиль
на фоне бесформенной и неодушевленной толпы
потом ты пришел в футболке, потом –
в чем-то с длинными рукавами,
но вот в пальто не пришел
я не увидела, как ты мерзнешь зимой
не успела согреть твои руки
не спела для тебя
не прочла тебе
мы только поговорили
долго-долго
долго-долго

ты был болью в моей голове
был порчей в зубе моем
колени мои подгибались
и в моем теле ныло твое отсутствие
и ни одно лекарство не знало о тебе

ինչի հետ չեկար
ինտերնետում ես գտա նկարդ
համբուրեցի ողնաշարդ թափանցիկ
և մատով սահեցրի ականջիդ վրայով
հիմա, երբ ուզում եմ հիշել դեմքս, քո պրոֆիլն եմ հիշում
չձևավորված ու անկենդան հասարակության ֆոնին
հետո եկար կարճաթևով, հետո երկար, վերարկուով չեկար
ես չտեսա դու ոնց ես մրսում ձմռանը
ես չհասցրեցի տաքացնել ձեռքերդ
չերգեցի քեզ համար
չկարդացի քեզ համար
միայն խոսեցինք
շատ երկար
շատ երկար

գլխիս մեջ ցավում էիր
ատամիս մեջ փչանում
ոտքերս թուլանում էին
ու մարմնիս մեջ բացակայությունդ ցավում էր
ու ոչ մի դեղ քո մասին չգիտեր

меня никто не любил так, как ты,
и никто, как ты, не бросал

я писала имя твое на мнущихся листках
а с далеких небес слеталось воронье -
рассказать о тебе
я вгрызалась в стены, как в сахар, -
меланхолия ложилась на мои дни
тонкими лимонными дольками
я выпивала воспоминание о тебе
чашечками крепкого чая
бесконечно
бесконечно
бесконечно
но ты не приходил
хотя ветер швырял имя твое мне в лицо
и двери закрывались передо мной
и часы оглушенно кричали:
почему ты так и не пришел
почему ты не вернулся

ինձ ոչ ոք չի սիրել քեզ նման
և ոչ ոք չի լքել քեզ պես

ճմրթվող թղթերի վրա ես քո անունն էի գրում
հեռու երկինքներից ագռավները գալիս էին ու պատմում քո մասին
ես պատերը կրծում էի շաքարի պես
և օրերիս վրա կիտրոնի պես բարակ շերտիկներ էին մելամաղձի
ես խմում էի հիշողությունը քո մասին
թունդ թեյի փոքրիկ բաժակներով
անընդհատ
անընդհատ
անընդհատ
բայց դու չէիր գալիս
չնայած քամին քո անունն էր շրխկացնում դեմքիս
և դռները փակվում էին իմ առաջ
և ժամերը խլացած գոռում էին`
ինչի չեկար
ինչի հետ չեկար

Ձմռան առաջին օրն է...դեկտեմբերը...մեր բաժանման ամիսը...այքան դաժան է վարվել նա մեզ հետ...ու տեսնես այդպես էլ կմնա արդյոք...կմիացնի այն մեզ,թե  այդպես էլ կլինի դաժան,տխուր,ցավեցնող...Չգիտեմ ինչ կլինի,եթե հանկարծ այդպես լինի,ախր այդքան եմ սպասել այս վերջին,այս ամսի վերջին...

Այսօր ընկա մտածմունքների մեջ: Ինչպես եմ քեզ պատմելու իմ կյանքի այս  անկյան մասին,ինչպես կընդունես,կգնահատես թե ոչ,գնահատված կզգամ ինձ թե չէ...կհասկանաս ինձ,կզարմանաս արդյոք...միգուցե մեկ այլ,շատ այլ տեսանկյունից կբացահայտվեմ քեզ համար,դա երբեմն վախեցնում է: Այստեղ ես եղել եմ մաքսիմալ անկեղծ,զայրացել,սիրել,ատել եմ միաժամանակ...Ժամանակի ընդհատումներով, բայց իրար հաջորդող նամակները գլխապտույտ են առաջացնում նույնիսկ ինձ մոտ,քո դեպքում վախենում եմ  պատկերացնել...Այստեղ այս երկու տարվա իմ ամենաանկեղծ վայկյաններն եմ անցկացրել...եղել եմ ինքս ինձ հետ`նվիրելով ամեն վայկյանս քեզ...Մեկ-մեկ մտածում եմ այդպես էլ գաղտնի մնալ քեզ համար,թաքուն անկյուն ունենալ,քեզնից անջատ,բայց քեզ համար...բայց երբ հիշում եմ այն վայկյանները երկու տարի առաջ,թե ինչպես սկսեցի,ինչ սպասում ունեի...ինչպես էի պատկերացում այդ օրը,երազում այդ օրվա,այդ վայրկյանների մասին,վախենում եմ նեղացնել ինքս ինձ,իմ միջի մանկանը,ով ամեն ինչ լրիվ այլ կերպ էր պատկերացնում,ոչ այսքան ռեալ...ոչ այսքան դժվար...միգուցե այդ վայկյանները վերջնական կհեռացնեն մանկությունը ինձանից,միգուցե ընդհակառակը....չգիտեմ... գոնե մեկ անգամ ռիսկի կդիմեմ,ինքս ինձ համար...ինչ-որ տեղ մեզ համար...ով գիտի...

Գաբրիել Գարսիա Մարկես. Նամակ մահվանից առաջ

Եթե Աստված գեթ մի պահ մոռանար, որ ես միայն կտորե խամաճիկ եմ և ինձ կյանքի մի պատառիկ նվիրեր, այդժամ ես երևի թե չէի ասի այն ամենն, ինչ մտածում եմ, բայց հաստատ կմտածեի այն ամենն, ինչ ասում եմ: Ես իրերը կգնահատեի ոչ թե ելնելով նրանց գնից, այլ նշանակությունից: Ես ավելի քիչ կքնեի, ավելի շատ կերազեի` հասկանալով, որ ամեն րոպե, երբ մենք փակում ենք աչքերը, կորցնում ենք լույսի վաթսուն վայրկյան: Ես կքայլեի, քանի դեռ մյուսները կանգնած են, չէի քնի, քանի մյուսները քնած են: Ես կլսեի, երբ մյուսները խոսում են և կվայելեի շոկոլադե պաղպաղակի հիանալի համը:

Եթե Աստված ինձ կյանքի մի պահ էլ պարգևեր, ես ավելի համեստ կհագնվեի, կպառկեի արևի շողերի տակ և նրա ջերմությանը ի ցույց կդնեի ոչ միայն մարմինս, այլև` հոգիս: Տե՛ր Աստված, եթե ես սիրտ ունենայի, ես կգրեի իմ ամբողջ ատելությունը սառույցի վրա և կսպասեի մինչև դուրս գա արևը: Ես կնկարեի Վան Գոգի երազով Բենեդետտիի պոեմը աստղերի վրա և Սերրատի երգը սերենադի պես կնվիրեի լուսնին: Ես արցունքներով կջրեի վարդերը, որպեսզի զգամ նրանց փշերի ծակոցների ցավը և թերթիկների համբույրը:

Տե՛ր Աստված, եթե ես կյանքի ևս մի պատառիկ ունենայի, ոչ մի օր չէի անցկացնի առանց ասելու իմ սիրած մարդկանց, որ ես նրանց սիրում եմ: Ես կհամոզեի ինձ թանկ յուրաքանչյուր մարդուն իմ սիրո մեջ և կապրեի` սիրահարված…սիրուն: Ես կբացատրեի բոլորին, ովքեր մոլորության մեջ մտածում են, թե դադարում են սիրահարվել ծերանալուն զուգընթաց, որ ծերանում են այն ժամանակ, երբ դադարում են սիրահարվել:

Երեխային ես թևեր կնվիրեի, բայց կթողնեի, որ ինքնուրույն սովորի թռչել:

Ծերերին ես կհամոզեի, որ մահը ծերության հետ չի գալիս, այլ մոռացության:

Ես ձեզանից այնքան բան եմ սովորել, մարդի՛կ, ես հասկացել եմ, որ ամբողջ աշխարհն ուզում է ապրել սարերում` չհասկանալով, որ իրական երջանկությունը սարը բարձրանալու մեջ է:

Ես հասկացել եմ, որ այն պահից, երբ նորածինը իր փոքրիկ բռունցքում սեղմում է հոր մատը, այլևս երբեք այն բաց չի թողնի: Ես հասկացել եմ, որ մեկը մյուսին բարձրից նայելու իրավունք ունի միայն այն ժամանակ, երբ օգնում է նրան բարձրանալ:

Այնքան բան կա, որ ես դեռ կարող էի ձեզնից սովորել, մարդի՛կ, սակայն սովորածս ինձ դժվար թե պետք գա, որովհետև երբ ինձ դնեն այդ ճամպրուկի մեջ, ես, ցավոք սրտի, արդեն մահացած կլինեմ:

Միշտ ասա՛ այն, ինչ զգում ես և արա՛ այն, ինչ մտածում ես:

Եթե ես իմանայի, որ այսօր քեզ վերջին անգամ եմ տեսնում քնած, քեզ ամուր կգրկեի և կաղոթեի Աստծուն, որ ինձ քո պահապան հրեշտակը դարձներ:

Եթե ես իմանայի, որ այսօր վերջին անգամ եմ տեսնում, թե ինչպես ես դուրս գալիս դռնից, ես քեզ կգրկեի, կհամբուրեի և նորից կկանչեի, որպեսզի ավելին տամ… Եթե ես իմանայի, որ քո ձայնը վերջին անգամ եմ լսում, կձայնագրեի ամենն, ինչ ասում ես, որպեսզի էլի ու էլի լսեմ, անվերջ: Եթե ես իմանայի, որ սրանք վերջին րոպեներն են, որ ես քեզ տեսնում եմ, ես կասեի. «Սիրում եմ քեզ» ու հիմարի պես չէի մտածի, որ դու դա գիտես:

Միշտ կա «վաղը» և կյանքը մեզ ամեն ինչ ուղղելու ևս մեկ հնարավորություն է տալիս, սակայն եթե ես սխալվում եմ, և այսօրը այն ամենն է, ինչ մեզ մնացել է, ապա ես կուզեի քեզ ասել, թե որքան շատ եմ քեզ սիրում ու որ երբեք չեմ մոռանա քեզ: Ո՛չ պատանին, ո՛չ ծերը չեն կարող վստահ լինել, որ իրենց համար «վաղը» կգա:

Այսօրը կարող է լինել վերջին օրը, որ դու տեսնում ես սիրելիներիդ: Այնպես որ մի՛ սպասիր ինչ-որ բանի, այսօր արա՛ այն, ինչ մտածել ես, որովհետև եթե «վաղը» երբեք չգա, դու կափսոսաս այն օրվա համար, երբ ժամանակ չգտար մեկ ժպիտի, մեկ համբույրի համար, երբ դու չափազանց զբաղված էիր` վերջին ցանկությունը իրականացնելու համար: Ոգևորի՛ր հարազատներիդ, շշնջա՛ նրանց ականջին, թե որքան են նրանք քեզ պետք, սիրի՛ր նրանց և գուրգուրանքով վարվիր, ժամանա՛կ գտիր, որ ասես  «կներե՛ս», «խնդրե՛մ», «շնորհակալությո՛ւն» և սիրո այն բոլոր բառերը, որ գիտես:

Ոչ ոք քեզ չի հիշելու մտքերիդ համար: Աստծուց իմաստնություն և ուժ խնդրիր, որ ասես այն, ինչ զգում ես:

Եթե դու չասես այդ ամենն այսօր, վաղը կլինի նույնը, ինչ երեկ: Եվ եթե չանես դա երբեք, ոչինչ նշանակություն չի ունենա: Իրականացրո՛ւ երազանքներդ: Այդ պահը եկե՛լ է…

Когда-то бабушка дала совет: «Если тебе тяжело, иди маленькими шагами. Делай то, что должна, по чуть-чуть, – пояснила бабушка. – Не заглядывай в будущее. Не думай даже о том, что случится завтра. Помой посуду. Вытри пыль. Напиши письмо. Свари суп. Видишь? Ты идешь маленькими шагами. Сделала шаг, остановилась, передохнула, похвалила себя. Потом другой. За ним третий. Ты сама не заметишь, как твои шаги станут шире. Наступит время, когда ты сможешь подумать о завтрашнем дне без слез».

Елена Михалкова."Комната старинных ключей"

Ժամանակի ընթացքում, ըստ երևույթին, հենց մեր իդեալներն են ենթարկվում փոփոխության, ստիպելով մեզ նորից ու նորից թափառել մթության մեջ։ Եվ վերջ ի վերջո ի՞նչ է այդ իդեալը։ Ուրվական, մշուշ, հովի թևով հասած բուրմունք, դատարկ երազանք։

Թեոդոր Դրայզեր «Տիտան»

Չգիտեմ քանի օր է մնացել...վախենում եմ հաշվել...վախենում եմ,ախր վստահ եմ,որ հազիվ մեկ օր անցած լինի նախորդ հաշվարկիցս...

- И много человеку нужно для счастья?
- Много! Целого другого человека.

Շնորհավոր իմ Սեր.....կյանքի իմաստ,իմ հույս..կարոտ...Շնորհավոր Ծնունդդ....ասօր ես քո կողքին չեմ,դու մենակ ես նշելու այն,չնայած միգուցե ամենամարդաշատ ու օրգինալը լինի: Վստահ եմ,տարիեր հետո դու նույնիսկ երանի ես տալու այսօրվան,քո երիտասարդությանը,ազատությանը...այն զգացումին,որ այստեղ խելագարի պես քեզ են սպասում...Բայց մեկ է,ամեն ինչ կտայի կողքիդ հայտնվելու համար...ես հավատում եմ,որ սա կլինի վերջինը,հաջորդ բոլոր տոներն ու նշանավոր օրերը մենք միասին ենք լինելու...դիմավորելու ու ճանապարհելու ենք նրանց...նրանք կհեռանան,իսկ մենք կլինենք միասին,միշտ միասին...Չգիտեմ ինչպես այս նամակը էլ ավելի նշանակալից դարձնել...Չգիտեմ ինչպես մեղք քավեմ,որ ոչինչ չեմ արել այսօր քեզ համար....Խոսքերը հասարակ են թվում...այն ինչ զգում եմ արտահայտել չեմ կարողանում...երեվի լռությունը կկարողանա օգնել ու հասկանալի դարձնել ինձ....

Նա՞ է գրում ինձ 
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 
Ինքս էլ չգիտեմ. 
"Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... 
Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, 
Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... 
Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 
Այն հինգերորդը..." 

Նա՞ է գրում ինձ 
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 
Ինքս ել չգիտեմ. 
"Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ 
Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, 
Որով անցել ես ամռան օրերին, 
Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով 
Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` 
Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, 
Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` 
Ճանկռում են դեմքդ, 
Աչքիդ սպառնում: 
Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, 
Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: 
Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- 
Մի՞թե նույնը չէ: 
Ու ես հասկացա, 
Որ երբ հուզված ենք` 
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, 
Երբ անվստահ ենք` 
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. 
Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը 
Գուցե ամոթի՞ց 
(Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) 
Գուցե կարոտի՞ց 
(Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): 
Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար 
Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ 
Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն 
(Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)" ... 

Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- 
Ինքս էլ չգիտեմ. 
"Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, 
Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին: 

Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, 
Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, 
Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, 
Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ... 

Իսկ ո՞ւր ե տարվա մե՛ր եղանակը, 
Այն հինգերորդը ... մի՞թե չի գալու" ...

— Любовь — серьёзная работа. Над этим каждый день надо вкалывать, это огромнейший труд!
— А разве не полёт?
— Полёт — это влюблённость. А любовь — совсем другое. Это вот взять, человека обнять и отвечать за него. Отвечать навсегда, на всю жизнь.

О.Меньшиков

Օրերը անցնում են,մեզ բաժանող ժամանակը գնալով կրճատվում,բայց այդ ամենը ընդամենը հաշվարկ,իրականում այդ կրճատվող ժամանակը օրացույցի վրա ինձ ավելին է թվում,կարծես ինչքան քչանում ,այնքան ավելանում է...երկու տարի ես սպասել եմ այս օրերին,իրանք եկել են,բայց էլ ավելի դաժան է ,էլ ավելի դժվար...Ինձ ուժ է պետք,բայց վախն էլ ավելի է խանգարում...էլ ավելի դժվարացնում ժամանակի հաղթահարումը...

«Делай со своей жизнью всё, что угодно. Напиши книгу, сделай тату, покрась волосы в сумасшедший цвет, признайся в любви уже наконец. Ведь когда-нибудь от тебя останется лишь тире между двумя датами, и никто не знает, когда же наступит это "когда-нибудь"...»

© Уилл Сми

Որքան անհեթեթ է կառուցված կյանքը: Անհնար է ապրել առանց փոխադարձ սիրո, իսկ առավել ևս` առանց անկախությա­ն: Թե մեկը, թե մյուսը սրբություն­ է: Եվ մեկը, և մյուսը անհրաժեշտ է, ինչպես օդը: Ինչպես համադրել դրանք: Քեզ ասում են. «Զոհաբերի­ր քեզ: Իսկ եթե չես կարող զոհաբերել քեզ, ուրեմն, էլ ինչ սեր…»: Բայ­ց գրեթե միշտ նրանք, ովքեր ստեղծված են մեծ սիրո համար, բոլորից ավելի անզուսպ են ձգտում անկախությա­ն, քանի որ նրանց բոլոր զգացմունքն­երը ուժեղ են:

Ռոմեն Ռոլան«Հմայված հոգին» 

Կարոտել եմ,փշաքաղվելու չափ,արցունքներս գլորվում են,սպասումն է,կարոտը,սերը՝ չգիտեմ։Օտար ես ու հեռու,բայց կարոտել եմ,սպասում եմ,համբերում...Շնորհավոր տոնդ իմ զինվոր ...
։  21.09.15

Ես գիտեմ, թե ինչքա՜ն բառեր կան ձեր կոկորդին կանգնած: Ինչքան շատ ասելիք ունեք ու լռում եք, որովհետև դիմացինին այդ բառերն ուղղակի հետաքրքիր չեն :
Ես գիտեմ նաև ձեր երազանքների մասին, որոնք շատ հաճախ թվում են անհասանելի, սպասումների մասին, որոնք շատ հաճախ չեն կատարվում ու դուք անընդհատ հիասթափվում եք: Գիտեմ, որ երբեմն ձեզ աշխարհի ամենաանհաջողակ մարդն եք համարում, թվում է, թե դուք ոչնչություն եք: Դուք ամենատգեղն եք, ամենահիմարը, ձեզ մոտ ոչինչ ու երբեք չի ստացվի :
Գիտեմ... Գիտեմ...Որտեղի՞ց գիտեմ :
Ես ուղղակի մեկն եմ ձեզնից : Ես ոչ օրիգինալ եմ, ոչ էլ տարբերվում եմ : Ես ոչնչով չեմ առանձնանում : Ես հասարակ եմ : Ու պարզ : Ինչ-որ մեկն ատում է ինձ, ինչ-որ մեկի նյարդերին ուղղակի ազդում եմ : Ինչ-որ մեկն էլ երևի թե անհույս սիրահարված է ինձ, իսկ ես նրան ուղղակի չեմ նկատում : Եվ այսպես շարունակ: Այսպես անվերջ : (սրտիցս էր)

Սյունե Սևադա

Կարոտել եմ,կարոտել եմ,կարոտել եմ....չգիտեմ ինչքան գրել,անկեղծ չգիտեմ։Միգուցե այդ կարոտն է սպանել իմ մեջ հենց իրեն,սառնություն է ներսումս,հոգիս սառել է,երազում է տաքանալու,նորից զգալու,արթնաալու մասին,կարոտել եմ,երևի կարոտում եմ,բայց չեմ զգում,իներցիայով առաջ եմ գնում,գոյատևու՞մ եմ,երևի գիտես,երևի

Վերջինն ամառն իրարից անջատ...մնաց երկու եղանակ,երկուսը հաղթահարեցինք...

да что ты знаешь о расстоянии? ты не поймешь никогда, каково это — не иметь возможности взять за руку любимого человека или не иметь возможности его обнять. когда ты слышишь постоянно только его голос: либо в трубке телефона, либо в голове. когда тебе хочется быть рядом с ним, а между вами 20 железнодорожных остановок, билет в один конец и долгие часы ожидания. что ты можешь знать о расстоянии? ты никогда не сможешь понять, каково это — ощущать его эмоции битами и байтами, когда между вами операторы ваших телефонных связей и или интернет. когда он, да и ты, проживаете свою жизнь не вместе. не делите эмоций, не делитесь переживаниями. когда никого нет рядом, кто бы смог понять тебя, а он уже спит в другом городе. что ты можешь знать о расстоянии? вы засыпаете в разных постелях, за вашими окнами — разные города, разные лица. вы не можете, как нормальные пары встретиться вечером и погулять по вечерней набережной или просто посмотреть кино. вы не можете уснуть, обняв друг друга. вы встречаетесь очень редко и так не надолго, как только могут вам позволить ваши возможности. вы живете воспоминаниями о том, как вам хорошо, когда вы вместе, и будущим, в котором все рисуете прекрасным. тебе не понять, когда реальность встает между вами и от невозможности быть вместе просто сводит все тело. научись сначала ценить то, что у тебя есть рядом. только тогда поймешь, что такое — расстояние ♥ ~

Սա կարոտ չի, սա ձանձրույթ չի, սա ավելի վատ է: Կարծես ամեն լավ բան ինչ կար իմ մեջ` թաքնվել է, և մնացել է միայն ամենագարշելին:

Լև Տոլստոյ

Այս երկու տարվա ընթացքում դու մի օր չպայքարեցիր հանուն ինձ,մի օր չվախեցար,որ ինձ կկորցնես,ես ինձ մի օր այդ առումով ցանկալի չզգացի,նույնիսկ մի օր։Քո ամեն բառը,ցանկությունը ինձ համար լույս էր,որ կարծես մոտեցնում էր քեզ,իսկ ես ստվերում էի,ես ինքս էի կատարել դերերի բաշխում,հիմա էլ փորձում եմ վերաբաշխել,ցավոք բարդ է,շատ բարդ...

Влюбленность делает людей счастливыми. От чувств к другому человеку ты становишься добрее, у тебя улучшается настроение и вообще всё вокруг играет новыми, более яркими красками. Но случается и такое, что любовь может спасти жизнь. Именно о такой истории мы и хотим сегодня рассказать.

Находясь в столице Франции, Владимир Маяковский по уши влюбился в дизайнера Татьяну Яковлеву. Но они были слишком разными. Утонченная девушка, которую воспитывали на творчестве классиков российской литературы, не воспринимала резкого и прямого Маяковского. Он был для нее слишком неистовым и яростным. А его преданность и слава не подкупили красавицу.

Маяковский уехал на родину ни с чем. Но, благодаря этой истории, мы можем наслаждаться несколькими стихами, которые он посвятил своей возлюбленной.Яковлева стала получать цветы... Дело в том, что Маяковский положил все свои деньги, заработанные в Париже, на банковский счет известного цветочного магазина. Он попросил, чтобы Яковлевой периодически доставляли огромный букет редких и красивых цветов. Магазин ценил свою репутацию и четко выполнял пожелание клиента. Во все сезоны вне зависимости от погоды курьеры доставляли Татьяне цветы, произнося короткую фразу: «От Маяковского».

Узнав, что в апреле 1930 года Маяковский скончался, Яковлева была ошеломлена. Она привыкла чувствовать его присутствие, несмотря на то, что его уже давно не было рядом. Он был частью ее жизни и влиял на нее, хотя был за много километров. Наверное, так Луна влияет на всех жителей Земли, просто вращаясь вокруг нашей планеты.

Яковлевой было сложно пережить эту утрату, но поэт не оставил фирме никаких указаний, относительно действий после его смерти. И уже совсем скоро перед Татьяной возник курьер с огромным букетом цветов и неизменной «кодовой фразой»: «От Маяковского».

Говорят, что любовь гораздо сильнее, чем смерть. Маяковскому удалось подтвердить эту фразу. Цветы от него приносили и в 30-х годах, и в 40-х. Во время Второй мировой войны Яковлева выживала исключительно на те деньги, которые получала после продажи этих шикарных букетов на улицах Парижа. За это время многое изменилось, но история с цветами стала легендой. Новые посыльные, узнавая о ней, приходили к Яковлевой с очередным букетом и с заговорщицкой улыбкой произносили: «От Маяковского».

Однажды инженер из СССР Аркадий Рывлин прибыл в Париж. На дворе был конец 1970-х годов. Еще в юности он узнал о легенде с цветами и поэтому постучался в дверь Яковлевой, которая была еще жива. Хозяйка радушно приняла земляка у себя на квартире и начала угощать его чаем с пирогами. Вся квартира была украшена цветами. Рывлин очень хотел узнать все подробности этой истории. При этом он испытывал неудобство от того, что ему придется задавать такие личные вопросы. Но любопытство всё же взяло свое. Он поинтересовался, действительно ли букеты, которые постоянно получала Татьяна, помогли ей остаться в живых во время войны. На что женщина ответила: «Пейте чай, вы же никуда не торопитесь...» Через некоторое время в дверь позвонили, на пороге стоял курьер, которого не было видно за огромным букетом хризантем. Он, как всегда, произнес только два слова: «От Маяковского...»

Такие истории заставляют верить в настоящую всепобеждающую любовь. Если тебе понравилась эта история, то непременно расскажи о ней своим друзьям и знакомым. Возможно, она вдохновит их на новые свершения.

Ինչ գնացել ես, հոգիս անհանգիստ է,չի կարողանում համակերպվել...այս զգացումը առաջին անգամիցէլ խորն է,չգիեմ ինչը փոխվեց...երբ եկար,նույնիսկ նախորդ օրը ես այսպիսին չէի...էլ չեմ կարողանում ապրել,ինչ-որ բան մարել է մեջս առանց քեզ,այս անգամ այն դեպքն էր որ վերջապես լիովին համոզվեցի,որ գտել եմ իրաք գտել եմ մի միակին...

18.07-23.07.15   Քո արձակուրդը,մեր արձակուրդը...վերջինը... պատկերացնմ ես վերջինը,հաջորդը առանց բաժանման է լինելու...ամենա-ամենա արձակուրդն էր...արդեն քանի օր է անցել..բայց հետ չեմ կարողանում գալ: Ինձ թվում ա հեսա վազելու եմ նորից մոտդ..ամեն մի զանգդ թրթիռ է նվիրում...սիրում եմ..սա անտանելի զգացում է...նախորդներին երկու օրից թողնում էր...ես անգամ չէ....սպանում ա ինձ..ԱՆՄՈՌԱՆԱԼԻ ՕՐԵՐ...Սևևևև ուզում եմ գոռալ...ախր ինչ եղավ չեմ հասկանում...չեմ կարողանում անջատվել....ուզում եմ քեզ,ուզում եմ կողքիս լինես...ձեռքիդ հպումը,շունչդ...սերդ...հայացքդ...դու իմ միակն ես Սև,իմ անկրկնելին...ինձ ոչինչն պետք չի առանց քեզ...
Մեր հրաշալի 5 օրը...մեզ պատկանեղ 5 օրերը...ախ ինչքան կցանկանայի հետ բերել...հետ բերել մեր օրերը...դու այս անգամ ինձ նվիրեցիր այն երկու ծնունդները առանց քեզ...միանգամից երեք տարիք 18-23-24...դու եկար այդ օրերը ինձ նվիրելու...Սևանը,մեր սենյակը...մեր տնակը...հաջորդող 4 երեկոն...մենք մեկ էինք,մենք միասին էինք...սիրում եմ...սիրում..եմ...այքան որ ուզում եմ նորից մեջիցս հանել,նորից մոռացության մատնվել այս մի քանի ամիսը...տեսնես կստացվի...ցավում ա...չես պատկերացնի,այքան որ վերսկսվող արհամարհանքդ էլ չի ազդում....

Դու այստեղ ես իմ սեր,իմ երազ,իմ աշխարհ...սիրում եմ....այս օրը մերն ա լինելու...19.07.15...

Чтобы превратить жизнь в сказку, нужно совсем немного- просто ты и я... вместе!!

Կարոտել եմ Սև,շատ եմ կարոտել,չգիտեմ ինչ անել... էլ ուժ չունեմ...

Ինչքան օրերը կրճատվում են,այքան ամեն ինչ բարդանում է։ Նախորդ ամիս մեկ-երկու անգամ եղա այստեղ,այս ամիս առաջին անգամ։ Մի տեսակ լռություն է հոգումս տիրում,գիրք է պետք կարդալ,դատարկությունը միգուցե այդտեղից է։ Երբ մի տարի հետ եմ գնում,հիշում եմ էնտուզիազմս,ձգտումս,հավատս,հիմա ամեն ինչ կանգ առել,միգուցե շոգն է,միապաղաղ օրերը,չգիտեմ։ Պլաններ ենք կազմում,հավատում վաղվա օրվան,բայց այն լռությունն եմ կարոտում,ինձ թվում է ենտեղ անկեղծությունը առաջնային դեր ուներ...մոտ վեց ամիս..համարյա հինգ...երևի ամենաբարդ շրջանն մեր կյանքի

Երկար ժամանակ է չեմ գրել։ Չգիտեմ ինչ գրել,ամեն ինչ դատարկ է,մռայլ,անգույն։ Մեր կապը էլ չկա,ինչ ասում եմ,ոչինչ չի փոխվում,անիմաստ խոսքեր են։ Քաղաքում ցույցեր են հոսանքի թանկացման հետ կապված,մի տեսակ ինքս էլ կցանկանայի մասնակից լինել,բայց համարձակությունս թույլ չի տալիս։ Եսիմ

Сегодня, подходя к двери своего магазина в 7 часов утра (я флорист), я увидел солдата в форме. Он направлялся в аэропорт, откуда должен был улететь в Афганистан на целый год. Он сказал: «Каждую пятницу я обычно приношу своей жене красивый букет цветов и не хочу оставлять эту традицию из-за отъезда». Потом он заказал у меня 52 букета цветов и попросил доставлять их вечером каждой пятницы в офис его жены, пока он не вернется. Я сделал ему скидку 50% на все — такая любовь наполнила светом весь мой день. 

***

Сегодня я делал операцию маленькой девочке. Ей была нужна кровь первой группы. У нас ее не оказалось, но у ее брата-близнеца тоже была первая группа. Я объяснил ему, что это вопрос жизни и смерти. Он подумал немного, а потом попрощался с родителями и подставил руку. Я не понял, зачем он это сделал, пока он не спросил меня, после того как мы взяли у него кровь: «И когда я умру?» Он думал, что жертвует своей жизнью ради сестры. К счастью, теперь с ними обоими все будет в порядке. 

***

Мой отец — лучший, о ком можно только мечтать. Он любит мою маму (и всегда делает ее счастливой), он приходит на каждый футбольный матч, в котором я участвую с пяти лет (сейчас мне 17), он обеспечивает всю нашу семью. Этим утром, когда я искала в отцовском ящике для инструментов плоскогубцы, я нашла на дне сложенную грязную бумажку. Это была страница из старого отцовского дневника с датой за месяц до моего рождения. Там было написано: «Мне девятнадцать лет, я алкоголик, вылетевший из института, неудачливый самоубийца, жертва детского насилия и бывший угонщик. А в следующем месяце ко всему этому прибавится еще и „молодой отец“. Но я клянусь, я сделаю все, чтобы у моей малышки все было хорошо. Я стану для нее таким отцом, какого у меня самого никогда не было». И... я не знаю как, но ему это удалось. 

***

Сегодня я осматривал пожилого пациента с болезнью Альцгеймера. Он едва помнит собственное имя и зачастую забывает, где он и что говорил всего несколько минут назад. Но каким-то чудом (и я думаю, это чудо зовется любовью) каждый раз, когда его жена приходит навестить его на несколько минут, он вспоминает, кто она, и приветствует ее словами «Здравствуй, моя прекрасная Кейт».

***

Мой старший брат уже 15 раз сдавал мне костный мозг, чтобы помочь мне бороться с раком. Он беседует об этом непосредственно с моим врачом, и я даже не знаю, когда он это делает. И сегодня доктор сказал мне, что, похоже, лечение начинает помогать. «Мы наблюдаем стойкую ремиссию», — сказал он.

***

Сегодня я ехал домой с моим дедушкой, когда он внезапно развернулся и сказал: «Я забыл купить цветы для твоей бабушки. Сейчас заедем в магазин на углу, и я куплю ей букет. Я быстро». «А сегодня что, какой-то особенный день?» — спросил я у него. «Да нет, вроде бы нет... — ответил мой дедушка. Каждый день в чем-то особенный. А твоя бабушка любит цветы. Они делают ее счастливее».

***

Сегодня я перечитывал записку самоубийцы, которую я написал 2 сентября 1996 года за две минуты до того, как моя девушка постучала в мою дверь и сказала: «Я беременна». Внезапно я ощутил, что вновь хочу жить. Сегодня она — моя любимая жена. А у моей дочери, которой уже 15 лет, есть два младших брата. Время от времени я перечитываю свою записку самоубийцы, чтобы напомнить себе, насколько я благодарен за то, что у меня появился второй шанс жить и любить.

Источник: http://www.adme.ru/vdohnovenie/30-krohotnyh-istorij-o-lyubvi-710160 © AdMe.ru

Влюбляются не в лица, не в фигуры,
И дело, как ни странно, не в ногах.
Влюбляются в тончайшие натуры
И трещинки на розовых губах.

Влюбляются в шероховатость кожи,
В изгибы плеч и легкий холод рук,
В глаза, что на другие не похожи,
И в пулеметно-быстрый сердца стук.

Влюбляются во взмах ресниц недлинных
И родинки на худеньких плечах,
В созвездие веснушек чьих-то дивных
И ямочки на бархатных щеках.

Влюбляются не в лица, не в фигуры -
Они всего лишь маски, миражи.
Влюбляются надолго лишь в натуры,
Влюбляются в мелодии души.

Ամռան արդեն տասներորդ օրն է։ Չգիտեմ արագ է անցնում,թե դանդաղ,բայց օրերը գալիս հեռանում են,բայց վերջը դեռ չի երևում։ Մեր միջի անդունդն էլ ավելի է խորանում և իմ մեջ կարծես դատարկություն լինի։ Վերջերս երեկոյան ես զանգում,բայց չեմ ուզում սովորել,որ չսպասեմ։ Այսօր հենց այդ օրերից էր,իհարկե զանգեցիր,բայց զուտ որպես պարտականույուն,վստահ եմ,որ վաղը դա էլ չի լինի։ Եթե լինի,անպայման կգրեմ,եթե ոչ կփորձեմ ուղղակի լռել,սովորել ենք լռության։ Երբ ասում եմ ամտարբեր եա,նեղանում ես կամ աուհամարհում,բայց ոնց բացատուեմ,որ եթե նեղացաց հեռախոսը անջտեցի,կարել է թեկուզ մեկ անգամ փորձել,միգուցե հաջորդ հնարավորությունը չլինի,բայց չէ,դու վստահ ես,դրաից այն կողմ էլ ինչ։ Չգիտեմ,չգիտեմ...մի տեսակ էլ վաղվա օրվան իեմ հավատում...

Ամաաառ, սեեեր....կարոտ...

Չէի կարողանում սկսել ամառը այստեղ..ամեն ինչ վառ է,ուրախ...իսկ մենք հեռու ենք....բայց հավատում եմ,որ ամեն ինչ լավ է լինելու...<3

Մենք իրար չենք հասկանում,բայց ես դարձյալ շարունակում եմ սպասել,հավատալ...միգուցե կգա մի օր,երբ ամեն ինչ կլինի այնպես,ինչպես առաջ էր...միգուցե կգա մեր կյանքի նոր գարունը ու ամեն ինչ կսկսվի նորից...նոր էջից...ու միգուցե այդ էջում մենք էլի միասին կլինենք...իրար կտեսնենք ավելի հաճախ ու կժպտանք կյանքի դժվարություններին...միգուցե...ես դեռ հավատում եմ,չնայած քո անտարբերությանը...սա իմ վերջին գարնանային նամակն է...այստեղ էլ ոչ մի գարուն չեմ ունենա առանց քեզ...տարվա առաջին եղանակը դարձավ գարունը,այն առաջինը ջնջվեց մեր բաժանման օրացույցից:

Սիրուուուն...

Վիճել ենէ ու ես այնքան կուզեի ուժգտնել քեզնից հեռանալու։ Ես էլ չեմ կարողանում քեզ հավատալ,չգիտեմ,բայց չեմ ուզում,ուժերիցս վեր է։Եուկու-երեք օր չէիր զանգյմ,ամեն մի վայկյանն էի հաշվում,այսօր էլ զանգել,իգիտեմ ինչեր ես խոսում,վերջում էլ,չիմանալով ինչ ասել,ասում ես դե չես հավատում,ուրեմն դավայ...զզվելի է ուղղակի,անտանելի զզվելի,դու ամնողտ կյանքս ավերեցիր։ Հետաքրքիր է,իմ մտածածի չափ որ մտածեիր,ինչպես էիր վարվելու

Gnalov aveli u aveli em hiastapvum...es zgum em,vor el arajva ujy chunem miaynak payqarelu...amen inch qez vra em toxnum,ete mi ban chpoxecir,vochinch el arajvany chi lini!

Մի տեսակ գրում եմ,գրելու համար,հոգնած,հուսահատված ու լքված եմ զգում։Դատարկություն է ամենուր։ Վաղորդյան լույսը էլ ժպիտ չի բերում,կասկած կա մեջս.միգուցե այլևս էլ չի բերելու։

16.05.15 gisher 1:43
Mi qich araj sms uxarkecir...erevi mi 10 angam kardaci...lacelu astijan huzich er...ayqan ush-ush es grum,vor amen mi bard tank e indz hamar...sirum em qez...mot 15 rope chei karoxanum patasxanel,mot 15 rope mtacum ei,ardyoq petq e grel...du yndameny ser eir xostovanel,vor petq er liner sovorakan mer depqum,bayc xosqerid mej aynqan jermutyun kar,vor aysqan kilometrery chqacan mi pah,karces koxqis lineir,karces patasxany qez aseluc linei...du haskacel es,vor aranc indz orerd datark en...isk es da henc hajord vayrkyanin haskaca,erb gnacir...ays lusavor u paycar orern indz hamar gorsh en,cankacac exanakayin popoxtyun eraneli e indz hamar...popoxutyun,miayn popoxutyun...amen mi sharj indz qez e motecnum....araj erekonery erkar xosum einq,da el chka...chgitem arajikyum klini te voch...menq heracel enq  miguce mimyanc aroryaneric,bayc hoginerum aprum enq,es qo,du im...sirum em,minchev verjin vayrkyany sirum...greci vor xosq es tvel veradarnal u es havatum em,menq miasin enq linelu minchev xor cerutyun,minchev torner,corner...minchev i mah...

Վաղը շատ փոքրիկ ծանրոցիկ պետք է ուղարկեմ քեզ,փոքրությունից ամաչում եմ,բայց այդպես ստացվեց։ Նամակ եմ գրել քեզ,փոքրկ,բայց սիրառատ,ափսոսում եմ,որ ամսաթիվ չգրեցի,գիտեմ,որ ասեմ էլ,մեկ է,չես ավելացնի,դրա համար էլ այստեղ կնշեմ,որ հիշենք,չէ որ մեր ամբողջ կյանքն է հիշողություն։
 06.05.2015

Qich em grum qez,chem karoxanum kentronanal...shat hiastapecrir verjers,mi tesak inch-vor ban kotrvec,camaqec,bayc chem canakanum handznvel,es sirum em qez,es shat erkar em patrastvel ays bajanmny,vor handznvem kesic,chnayac kesic el qich e mnacel...mi tesak tuneli verji luysy arden erevum e...bayc chem karox hangist shnchel...amen mi vayrkyans e larvac...mi qani or araj mer kapy anjatvel er,es chei zgum qez,cher stacvum,mi ban ayn cher...uzum em moranal ayd zgacoxutyuny...erb taracutyuny arajacav,miayn lavn ei hishum...erb taracutyany gumarvec jamanaky,skseci mer larvac orery veraprel,ayd ameny heracnum e indz qeznic...chgitem,vorn e jisht,chgitem...sirum em...ayqan kuzi koxqis lineir...mievnuynn e,erku tarin,nuynisk mekukesy,shat e,shat-shaaat...mi tarva mej 16 ory vochinch e...dranic el galis e kapi korusty...ays tarin el aveli karj e linelu...hima heraxosn el chka,dzaynd el e heru...amenorya spasman trtirn el e korel,vochinch chi mnacel,vochinch...
05.05.15 1:48, gisher

Նորից այ այգում եմ,Սիրահարների այգում։Գնալուցդ մի քան օր առաջ էի այստեղ եղել։ Մի քանի օր առաջ էլ էի ստեղ։ Հիշում եմ,հաճախ չէինք լիմում,բայց հիշվող պահեր են եղել,սիրել եմ այս այգին։Չգիտեմ քո գալուց հետո երբևէ էլի կլինենք այստեղ,բայց շատ կուզեի մեր կողպեքն թողնել այս այգում։ Մի տեսակ կարոտ զգացի, նույնիսկ եթե այստեղ լիմեիր,միևնույնն է,այսօր,այս պահին մենք այստեղ չէինք լինի,նույնիսկ միասինն է հարցական,բայց հոգիս հանգստանում է այստեղ,այստեղ,սիրահարնեուի կողքին ես ինձձ քեզ մոտ եմ զգում։ 

Ժամանակը անցնում է,օրերը սկսվում և ավարտվում են,բայց այն ինչ մնում է, միևնույն է,շատ է,շատ-շատ։ Այսօր մի քանի անգամ ես զանգել։ Դիրքերում ես,չնայած որ ձեր հերթափոխը չէ։ Հույս ունեմ,որ վաղը կիջնես,շատ եմ ուզում որ իջնես,չգիտեմ էլ ամսի մեկին նորից եք բարձրանալու թե չէ։ Արդեն հոգնել եմ,ախր ինչի է մեզ հետ կյանքն այդքան դաժան,ինչի,բայց մեկ է,պեք է պայքարել ու կպայքարենք,վստահ եմ։

..то, в чем ты себе отказываешь, становится желанным вдвойне и тогда превращается в манию.

Убей меня нежно
11.30АМ

— Я пробовала всё, — подумала она, — остаётся одно — не обращать внимания.

Анна Каренина

Быть счастливым всю жизнь невозможно, но на одну безумно счастлувую ночь рассчитывать может каждый из нас.

Не бойтесь кого-нибудь потерять. Люди, предназначенные судьбой, не теряются. Те, которые теряются, предназначены для опыта.

Ошо

Մեր 8 րդ տարին լրացավ... Երկրորդ ու վերջին տարին առանց իրար։ Չգիտեմ հնարավորություն կունենամ ձայնդ լսելու,բայց սա մեր օրն է,թեկուզ միմյանցից անջատ,բայց մեր տոնը,սիրում եմ քեզ։Դիրքերում ես հիմա՝գիտեմ,որ քնած չես,գիտեմ որ չես կարող քնել,ով գիտի քանի գիշեր չես քնել,բայց սա կառանձնանա հաստատ,դու հիշում ես,ես վստահ եմ,ցավոք ոչ մի հնարավորություն չունենք կապվելու,ես այս հույսով էի ապրում,բայց ինչ արած,հարմարվում ենք կամ էլ արդեն հարմարվել ենք։ Անցած տարի բազմաբովանդակ նամակ եմ գրել,նույնիսկ հաղորդագրություն ուղարկել քեզ,այս տարի նույնիսկ դա չեմ կարող,դա էլ չկա,բայց հույսը կա,սերը ապրում է,ամեն ինչ հաղթահարելի է,ես վստահ եմ։ Սիրում եմ,հարյուր տարի անց էլ նույնն եմ կրկնելու...
 հ.գ. այսօր մեր ավարտականի վիդեոն էի նայում,դու ինչ նիհար էիր,մենք ինչ փոքր էինք,ով կմտածեր,որ այսքան տարի անց մենք ունենալու ենք այն,ինչ ունենք՝ իրար...
26.03.15
1։37 գիշեր

Если я говорю языками человеческими и ангельскими, а любви не имею, то я - медь звенящая или кимвал звучащий.
Если имею дар пророчества, и знаю все тайны, и имею всякое познание и всю веру, так что могу и горы переставлять, а не имею любви,- то я ничто.
И если я раздам все имение мое и отдам тело мое на сожжение, а любви не имею, нет мне в том никакой пользы.
Любовь долготерпит, милосердствует, любовь не завидует, любовь не превозносится, не гордится, не бесчинствует, не ищет своего, не раздражается, не мыслит зла, не радуется неправде, а сорадуется истине; все покрывает, всему верит, всего надеется, все переносит.
Любовь никогда не перестает, хотя и пророчества прекратятся, и языки умолкнут, и знание упразднится".

Lilit S. Meliksetyan

Արդեն 6 օր ավել ես մնացել դիրքերում...երկու օր էր չէիր զանգել,ապրում է գիտե՞ս,չեմ հասկանում ոնց բայց ապրում էի: Այսօր վերջապես զանգեցիր առավոտյան,սիրտս թրթռաց,մտածեցի իջել եք,բայց չէ,երեք օր էլ պետք է մնաք,ետ ել դու ես ասում,ինչ իմանամ ճիշտ ես աում,թե չէ: Երեկ Դավը նկարդ ուղարկեց,նորից երջանկացա...մի քանի վայրկյան մոտ եմ ինձ զգում ամեն մի նոր նկարով...

Окончательно соскучившись, мы перестаём скучать. 

@Франсуа де Ларошфуко

— Но я верю в настоящую любовь, понимаешь? Я не верю в то, что всем дано быть зрячими или здоровыми и все такое, но все обязаны встретить настоящую любовь, и длиться она должна, по крайней мере, пока длится твоя жизнь.

Джон Грин "Виноваты звезды"

Կարոտել եմ,մեր օրերն եմ կարոտել...մի քանի օր առաջ էիր այստեղ,բայց նորից կարոտել եմ...մի տեսակ հոգնել եմ կրկվելուց,բայց հոգիս դատարկ չէ,ուղղակի կարոտով է լցված: Մշուշոտ օրեր են,տեղում կանգնել,առաջ չեն գնում...ժամանակը կանգ է առել,ես առանց քեզ եմ,առանց քո ներկայության,ախր ինչի չեմ կարողանում գրել...առանց քո շնչի,քո ջերմության,գրկի...Սև, դու իմ առօյային պետք չես,դու հենց իմ առօրյան ես,ես այն չունեմ,ես ընդամենը գոյատևում եմ,շնչում...արտաշնչում...շնչում...արտա

շնչում...շնչ...արտաաաշնչ...ում...

Ասում են, անընկեր մարդը նման է այն աղբյուրին, որից ոչ ոք ջուր չի խմում: Բխում է իր համար, խոխոջում՝ դարձյալ իր համար: Ոչ ինքն է ուրիշի ծարավը կոտրում, ոչ ուրշն է խնամքով դեն քշում մամուռները: Ու մի օր էլ ճահճանում է ու խեղդվում ինքն իր ջրի մեջ:

Վազգեն Մնացականյան «Խոստովանանք կամ 100 նամակ Ստելլային»

հ.գ. ես երբեք չէի ցանկանա քեզ բաժանել ինցհ-որ մեկից,երևի սերս է գիտակցւթյանս կառավարում

Տառապանքս օր դարձավ,օրը դարձավ մի տարի

http://yerevannews.am/?p=35775&l=am%2Fampopvel+en+razmabgshkakan+carayutyan+gorcuneutyan+ardyunqnery

11.03.15-15.03.15
Վերջապես հանդիպեցինք այս տարում։Դու անկրկնելի անակնկալ մատուցեցիր ինձ իմ զինվոր։ Այս անգամ զինվոր,քանի որ քո նվիրված ծառայությունը մեզ նվիրեցին այս մի քանի օրը։ Դու պարգևատրվեցիր և ես հպարտ եմ քեզանով,քո նվիրմով,խելքով,խիզախությամբ։ Սիրում եմ քեզ իմ քաջ զինվոր,իմ բժիշկ զինվոր,դու իմն ես և ես հպարտ եմ։
  Անկրկնելի օրեր ունեցանք,ինձ թվում է որ մինչև կյանքներիս վերջ հիշելու ենք մեր այս արձակուրդները։ Սիրում եմ,կարոտում եմ,երբեմն համը հանում եմ,բայց այսպիսին եմ,դու ես ինձ ընտրել...