меня никто не любил так, как ты,
и никто, как ты, не бросал

я писала имя твое на мнущихся листках
а с далеких небес слеталось воронье -
рассказать о тебе
я вгрызалась в стены, как в сахар, -
меланхолия ложилась на мои дни
тонкими лимонными дольками
я выпивала воспоминание о тебе
чашечками крепкого чая
бесконечно
бесконечно
бесконечно
но ты не приходил
хотя ветер швырял имя твое мне в лицо
и двери закрывались передо мной
и часы оглушенно кричали:
почему ты так и не пришел
почему ты не вернулся

ինձ ոչ ոք չի սիրել քեզ նման
և ոչ ոք չի լքել քեզ պես

ճմրթվող թղթերի վրա ես քո անունն էի գրում
հեռու երկինքներից ագռավները գալիս էին ու պատմում քո մասին
ես պատերը կրծում էի շաքարի պես
և օրերիս վրա կիտրոնի պես բարակ շերտիկներ էին մելամաղձի
ես խմում էի հիշողությունը քո մասին
թունդ թեյի փոքրիկ բաժակներով
անընդհատ
անընդհատ
անընդհատ
բայց դու չէիր գալիս
չնայած քամին քո անունն էր շրխկացնում դեմքիս
և դռները փակվում էին իմ առաջ
և ժամերը խլացած գոռում էին`
ինչի չեկար
ինչի հետ չեկար