Ամռան արդեն տասներորդ օրն է։ Չգիտեմ արագ է անցնում,թե դանդաղ,բայց օրերը գալիս հեռանում են,բայց վերջը դեռ չի երևում։ Մեր միջի անդունդն էլ ավելի է խորանում և իմ մեջ կարծես դատարկություն լինի։ Վերջերս երեկոյան ես զանգում,բայց չեմ ուզում սովորել,որ չսպասեմ։ Այսօր հենց այդ օրերից էր,իհարկե զանգեցիր,բայց զուտ որպես պարտականույուն,վստահ եմ,որ վաղը դա էլ չի լինի։ Եթե լինի,անպայման կգրեմ,եթե ոչ կփորձեմ ուղղակի լռել,սովորել ենք լռության։ Երբ ասում եմ ամտարբեր եա,նեղանում ես կամ աուհամարհում,բայց ոնց բացատուեմ,որ եթե նեղացաց հեռախոսը անջտեցի,կարել է թեկուզ մեկ անգամ փորձել,միգուցե հաջորդ հնարավորությունը չլինի,բայց չէ,դու վստահ ես,դրաից այն կողմ էլ ինչ։ Չգիտեմ,չգիտեմ...մի տեսակ էլ վաղվա օրվան իեմ հավատում...