Ինչքան օրերը կրճատվում են,այքան ամեն ինչ բարդանում է։ Նախորդ ամիս մեկ-երկու անգամ եղա այստեղ,այս ամիս առաջին անգամ։ Մի տեսակ լռություն է հոգումս տիրում,գիրք է պետք կարդալ,դատարկությունը միգուցե այդտեղից է։ Երբ մի տարի հետ եմ գնում,հիշում եմ էնտուզիազմս,ձգտումս,հավատս,հիմա ամեն ինչ կանգ առել,միգուցե շոգն է,միապաղաղ օրերը,չգիտեմ։ Պլաններ ենք կազմում,հավատում վաղվա օրվան,բայց այն լռությունն եմ կարոտում,ինձ թվում է ենտեղ անկեղծությունը առաջնային դեր ուներ...մոտ վեց ամիս..համարյա հինգ...երևի ամենաբարդ շրջանն մեր կյանքի
Комментариев нет:
Отправить комментарий