Չորրորդ օրն է դիրքերում ես։Հոգիս գոռալ է ուզում,միգուցե անարդարացի եմ մնացածի հանդեպ,բայց ինձ թվում է սա մեր պատիժն է։Մենք շնորհակալ չեղանք մեր ունեցածի համար,մենք գոհունակություն չհայտնեցինք ոչ Աստծուն,ոչ այն մարդկանց,ովքեր օգնել էին,ոչ էլ նույնիսկ ծնողներիդ,բայց մեկ է,ես հավատում եմ,ամեն ինչ լավ է լինելու,կտեսնես,մենք միասին ենք լինելու մյուս տարի այս օրը,ես քոնը,դու իմը,ես հավատում եմ,ինչքան էլ փնթփնթամ,ինչքան էլ բողոքեմ,մեկ է գիտեմ,որ Աստված մեզ մենակ չի չողնի։
Չեմ պատկերացնում ոնց են անցնելու առաջիկա տասն օրը,շունչս կտրվում է կարծես,օդս չի հերիքում,էլ չեմ կարողանում,էլ ապրել չեմ ուզում,բայց հանուն վաղվա լավ օրվա,որը անկասկած պիտի գա,պետք է դիմանալ,թող սա լինի վաղվա մեր լավ օրվա վարձավճարը։Սիրում եմ,սիրում։
Աղոթում եմ,անընդմեջ աղոթել եմ ուզում,միակ հույսս աղոթքս է...