Ինչքան ժամանակ է նորմալ չենք շփվում,չես զանգում։Մենակ ես գիտեմ,թե ինչ եմ ապրում,հոգնել եմ,ինքս ինձնից,քեզանից,կյանքից,ամեն ինչից։Ուժերս ինձ դավաճանում են,ես ել չեմ կարողանում ապրել,ավելի ճիշտ պայքարել,քանզի կյամքը մեր դարձել է պայքար,կռիվ կյանքի ու վայկյանների դեմ։Պարզվեց ես այնքան էլ ուժեղ չեմ,ես այս կռիվը չեմ կարող տանուլ տալ,բայց կես ճամփին եմ մնացել,երանի այստեղ էլ սպիտակ դրոշի պահը գործեր...ես կհրաժարվեի,թեկուզ պարտության գնով,բայց այս պարտությունը կորստից էլ այն կողմ է,հաղթանակը քեզ ինձ կվերադարձնի,իսկ դա ավելին է,քան ամբողջ աշխարհը... վերջին ուժերով սպասում եմ,կառչած կյանքի փշրված բեկորներից՝հավատում ու սպասում եմ ու գիտեմ,որ հաղթանակը հեռու չի,իսկ վերջինիս բերկրանքը ամեն ինչ կմոռացնի...