ուշ զանգեցիր,ամբողջ օրը նյարդային էի,անըդհատ սպասման մեջ,մտածում էի չես զանգի...զանեիր,բայց ցավս էլ ավելի խորացավ,միգուցե ես էի մեղավոր,բյց այսքան կոպիտ վերաբերմունք չէի սպասում.հասկանում եմ դու շատ դժվարությունների միջով ես անցնում,բայց իմ օրն էլ օր չի,ես ետ դժվարությունները միգուցե չունեմ,բայց իմամեն ինչը մի կողմ դրած,իմ սպասումն է,անընդհատ սպասում,դատարկ ու մոխրագույն օրեր,աննպատակ ժամանակիսպանում,դատարկ հույսեր,մի զանգի կարոտ ու այս դեպքում այսպիսի վերաբերմունք.էլ ուժ չունեմ,դու ինձանից ես սպասում,ես ումից սպասեմ,քո ցավը ունեցողները ետտեղ շատ են,եստեղ ինձ ոչ լսող ունեմ,ոչ հասկացող...երկու նախադասությունից հոգնեցնում եմ բոլորին,բոլորին...չնայած ով ունեմ,որ ինչ-որ մեկին էլ հոգնեցնեմ,ատում եմ իմ կյանքը...դու գոնե այն ժամանակ հասկանում էիր,կմ ցույց էիր տալիս,թե հասկանում ես...հիմա հին ցավերից զատ,նորը ունեմ,բայց նույնիսկ վերջինը չես փորձում հասկանալ,դե հա,քոնը շատ ավելին ա,իմը ինչ ա քոնի համեմատ,իմը ինչ ա մյուսների համեմատ...մի գիրք եմ կարդում,Տափաստանի գայլը...գլուխսանտանելի ցվում ,մտքերս խառն են,էլ չեմ կարողանում նորմալ արտահայտվել...