Կարոտել եմ քեզ,դեռ կողքիս ես,բայց կարոտել եմ...ինչ-որ բան այն չէ,կարոտել եմ...այսօր կարևոր օր էր,բայց ինչպես միշտ ես ամեն ինչ փչացրի,ամեն ինչ հասարակացավ...երկու գիշեր ու վերջապես կիմանանք մեր բաժանման օրը,մեր այն չարաբաստիկ օրը,բայց ես արդեն համակերպվել եմ...հուսամ ոչինչ չի վերջացել...հուսամ ես ամենը քո մոտ ոչինչ չփոխեց...ինչի է եսքան դժվար,դժվար,հետո էլ կասեն ինչի սենց եղավ...եղավ ու վերջ,վերջ...մնացել է մենակ շատակեությունը...մենակ ետ կարա փրկի ուրիշ ոչինչ: Ուզում եմ կողքիս լինես ու վերջ,ախր եսքան ձգձգումը փչացնում է ամեն ինչ,բառիս բուն իմաստով,երբ նոր է ու պաշտոնական,լրիվ այլ է,իսկ երբ երկարում է,երբ սահմաններն անցնում են,հոգնել եմ,ահավոր հոգնել եմ...ամեն ինչի մեղավորը ես եմ,մենակ ես եմ...անկեղծ եմ ասում,ես ամառը ինձ վրա մեծ ազդեցություն ա ունեցել,անընդհատ զգում եմ,օրեր շարունակ լարված լինելը,վախի զգացումով ապրելը...դու միշտ կողքիս էիր և շնորհակալ եմ,բայց այսքան լարված ես երբեք չեմ եղել,նյարդերս տեղի են տալիս...էլ ուժ չունեմ...չունեմ....ոչ ոք չի կարող  ինձ օգնել,նույնիսկ ես...մենակ սերս է մնացել ու վերջ