Այնքան խառն է ամեն ինչ,ոչինչ չեմ հասկանում,ոչինչ չեմ զգում։Անցաց տարի այս ժամանակ աղոթքն էր դարձել հացն ու ջուրս,եկեղեցին՝ տունս։Հիմա չգիտեմ ինչ անել,ամեն օր մի չար լուր լսելով ապրելը դարձել է առօրյա,հույսը երբեք չի մարի,բայց ցավն է ահավոր։Ամեն օր հարցնում եմ սիրում ես,թե ոչ,չգիտեմ ինչի,երևի դա ավելի է վանում քեզ,բայց այլ կերպ չեմ կարողանում։Մեկ-մեկ ուզում եմ վերջ տալ ամեն ինչին,չզանգել,չլսել,բայց այդքան ուժ որտեղից գտնեմ,էլ ուժ չունեմ։Այս տարի դեռ չենք հանդիպել,սկայպով ենք միայն տեսել,երևի դրանից է,որ էլ ավելի է շեշտվել մենակությունս։ Անցաց տարի պրիսյագիդ հույսով էի,հիմա դա էլ չկա...Գիտեմ,որ դեռ երկար եմ քեզ սպասելու,բայց կարոտս լցվել է,էլ ուժ չունեմ,ուզում եմ գրկեել ու բաց չթողնել,որ զգամ ներկայությունդ,սերդ,ջերմությունդ,սիրում եմ,սիիիիրուուուում...