Լռության խորհուրդը
Ինձ ավելորդ հարցեր մի՛տուր, ես չե՛մ ուզում փնտրել բառեր,
Որոնց ուղիղ իմաստի մեջ չե՛ս գտնի այն, ինչ ուզում ես լսել ինձնից:
Ես սիրում եմ, երբ լռում ենք, ու լռում ենք այնպե՜ս խորին,
Որ ավելին է մեզ ասում, քան կլսենք մե՛ր իսկ բերանով
Մե՛զ իսկ ասված բառախմբից:
Արի՜ սպասենք մթնշաղի՜ն:
Ասում են, թե երբ լուսինը իր շողերն է մեզ նվիրում,
Մենք դառնում ենք մելամաղձո՜տ, սենտիմենտա՜լ ու ռոմանտի՜կ….
Ու կնայենք իրար երկա~ր, բայց չե՛նք խոսի, ես չե՛մ ուզում…
Այն, ինչ դու ինձ ասե՛ս պիտի առանց ձա՛յն էլ եմ ես լսում:
Ես ուզում եմ նայել խորի~ն, խորաթափանց աչքերիդ մեջ,
Ու ընթերցե~լ, քեզ ընթերցե~լ, ու խորհուրդը հասկանալ քո՛,
Ու հասկանալ, թե ով ես դո՛ւ թեկու՛զ և հենց զուտ իմ կյանքում,
Ինչ ես ուզում, որ չե՛մ տալիս, ինչն է սիրտդ այդպես հուզո՛ւմ…
Ես վստահ եմ, որ մեր անանց լռությունից մի ամբողջ վեպ դեռ կծնվի՛,
Որ կկարդան բազու~մ մարդիկ, որ կդառնա խորհու՛րդ կյանքի:
Որոնց ուղիղ իմաստի մեջ չե՛ս գտնի այն, ինչ ուզում ես լսել ինձնից:
Ես սիրում եմ, երբ լռում ենք, ու լռում ենք այնպե՜ս խորին,
Որ ավելին է մեզ ասում, քան կլսենք մե՛ր իսկ բերանով
Մե՛զ իսկ ասված բառախմբից:
Արի՜ սպասենք մթնշաղի՜ն:
Ասում են, թե երբ լուսինը իր շողերն է մեզ նվիրում,
Մենք դառնում ենք մելամաղձո՜տ, սենտիմենտա՜լ ու ռոմանտի՜կ….
Ու կնայենք իրար երկա~ր, բայց չե՛նք խոսի, ես չե՛մ ուզում…
Այն, ինչ դու ինձ ասե՛ս պիտի առանց ձա՛յն էլ եմ ես լսում:
Ես ուզում եմ նայել խորի~ն, խորաթափանց աչքերիդ մեջ,
Ու ընթերցե~լ, քեզ ընթերցե~լ, ու խորհուրդը հասկանալ քո՛,
Ու հասկանալ, թե ով ես դո՛ւ թեկու՛զ և հենց զուտ իմ կյանքում,
Ինչ ես ուզում, որ չե՛մ տալիս, ինչն է սիրտդ այդպես հուզո՛ւմ…
Ես վստահ եմ, որ մեր անանց լռությունից մի ամբողջ վեպ դեռ կծնվի՛,
Որ կկարդան բազու~մ մարդիկ, որ կդառնա խորհու՛րդ կյանքի:
Ուրեմն` ե՛կ լռենք այսօր, ու հավատա` մեր այդ քայլով
Սկի՛զբ ենք դնում մի նոր գործի, մի նոր գրքի՛ բազմահատոր,
Ուր չենք գրի ես կամ էլ դու, մե՛նք կգրենք մեր լռությա~մբ,
Ծովածավա~լ համբերությամբ:
Ա՛յն լռությամբ, որ իր խոսուն, իմաստալից իր գոյությամբ
Պահպանում է սե՛րը մեր մեջ, դարձնում սիրո՛ղ ու սիրատե՛նչ…
Ուրեմն` ե՛կ լռենք այսօր…
Սկի՛զբ ենք դնում մի նոր գործի, մի նոր գրքի՛ բազմահատոր,
Ուր չենք գրի ես կամ էլ դու, մե՛նք կգրենք մեր լռությա~մբ,
Ծովածավա~լ համբերությամբ:
Ա՛յն լռությամբ, որ իր խոսուն, իմաստալից իր գոյությամբ
Պահպանում է սե՛րը մեր մեջ, դարձնում սիրո՛ղ ու սիրատե՛նչ…
Ուրեմն` ե՛կ լռենք այսօր…
Նարինե Ավագյան «Լռության խորհուրդը»
Տարվա վերջին օրն է ու իմ առաջին նոր տարին առանց քեզ, մեր առաջին Նոր տարին միմյանցից հեռու: Երեկ այնքան խառն էին մտքերս, որ ամեն պահ ուզում էի զանգել ու մի հիմար առիթ պնտրել կռվելու համար...լավ է,որ չզանգեցիր, գժվել էի: Քո առաջին Նոր տարին տանից հեռու,բոլորից հեռու...Սև մենակ անունդ տալը ադեն դժվարացել է ինձ համար: Խանութում եմ,մարդիկ գալիս ու գնում են,ինչ-որ տեղ են շտապում,վազում...Այքան դժբախտ էի ինձ զգում,բայց մի պահ ուղեղս լրիվ այլ ուղղությամբ աշխատեց,ինչքաաան մարդիկ կան,որ դրսում են,որ ոչինչ չունեն, մրսելով ու սոված են տարին դիմավորելու,ինչքան մարդիկ կան,որ հարազատներից հեռու են,մենակ են,ինչքան երեխաներ կան,որ մանկատանն են,ունեն տաքուկ անկյուն,բայց չունեն տաքուկ գիրկ,սիրող ընտանիք,ինչքան մարդիկ կան,որ ծերատներում են,մենակ,առանց մտերիմ մարդկանց ու հասկացա,որ իմը այնքան պոքր ցավ է նրանց համեմատ,մերը ժամանակավոր է, 2 տարն ինչ է անվերջության համեմատ...Երեվի այս կերպ ինձ մ հույս տալիս, բայց ցավըմնում է նույնու,անվերջանալի ցավ,որ մխրճվել է հոգուս մեջ, սա տխրություն չէ, սա ցավ է, ցավից եմ լաց լինում, ցավից...տեսնես մի օր կանցնի այդ ցավը...միգուցե անցնի,բայց երբեք չի մոռացվի,երբեք...Սիրում եմ քեզ, սիրում եմ...սիրում ու սպասում...Չգիտեմ նորից կկարողանամ խոսել քեզ հետ այսօր կամ նորից ու- կունենամ այստեղ գրելու, երեվի արդեն շնորհավորեմ: Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ ծնունդ...Թող այս տարին մի շնչով անցնի,թող թեթև ու խաղաղ տարի լինի, Աստված խաղաղություն տա ամբողջ աշխարհին ու Հայաստանին, միակ երազանքս դա է լինելու...\\\\\\\\\չեմ պատկերացնում ոնց եմ դիմավորելու տարին,չեմ պատկերացնում